Rozdział 10.

Długi rozdział, liczę, że się spodoba! Długi bo na długo musi starczyć następny w sobotę (18.01...SZYBKO ZLECI!)  Czekam na komentarze, za kazdy poprzedni dziękuję! Cieszę się, że są osoby które czytają chcą, i lubią!

Rozdział X

Magiczni przyjaciele.

Wszystko w przeciągu dwóch tygodni było jak sen.                                                                             Nauka szła mi dobrze, chociaż nie mogłam się na niczym skupić. Myślałam tylko o Nicku, i o wspaniałych wspólnych chwilach z nim spędzonych. Widywaliśmy się prawie codziennie. Max, Sara, Lauren, i Damien, nie byli z tego powodu zbyt zadowoleni, uważali, że poświęcam za dużo czasu jemu, a za mało im. Może w małym stopniu było to prawdą, widywałam ich już tylko w szkole, ale przecież to i tak było dużo.                                                                                                                        Z Nickiem mogłam widywać się tylko albo w studiu , albo kiedy się spotykaliśmy wieczorami. Wiedziałam, że inne dziewczyny ze studia zauważają ile czasu ze sobą spędzamy, że się widujemy. Widać było jak  bardzo są zazdrosne, praktycznie przestały ze mną rozmawiać, udawały, że nie widzą ani mnie, ani jego. Ze mną im się udawało gorzej było, z Nicolasem. Nikt nie potrafił oderwać wzroku od niego, nawet jeśli bardzo chciał. Nawet  po poznaniu jego tajemnicy, nadal pragnęłam przebywać z nim.                                                                                                                  Coraz bardziej się do niego przyzwyczajałam. Jego błyszczące widzące w ciemności oczy, zimna skóra, cały jego magnetyzm był dla mnie coraz mniej uciążliwy. Chociaż tak naprawdę to jego cudowność bardzo mi się podobała.  Wiedziałam, że dziś go nie zobaczę, musiał jak w każdą sobotę pilnować Alex. Jeszcze nigdy jej nie widziałam, a już za nią nie przepadałam. Nie dość że mieszkała z Nickiem to na pewno była nieziemsko piękna to on poświęcał jej bardzo dużo czasu. Zazdrościłam jej!                                                                                                                                                        Czekała mnie najnudniejszy weekend w życiu. Sobota spędzona w książkach, nauka na sprawdziany i inne nudne rzeczy które wszyscy muszą wykonywać, chociaż nie bardzo mają na to ochotę. Kończyłam właśnie trzeci rozdział działu który musiałam przygotować na test, kiedy w pokoju rozbrzmiał dzwonek mojego telefonu. Podbiegłam szybko do łózka na którym zostawiłam telefon, dzwonił do mnie numer którego nie znałam.                                                                              

- Hallo. Odezwałam się pierwsza.                                                                                                           

 - Cześć, tu Nick nie przeszkadzam ci?                                                                                                     

-Nie, oczywiście ze nie.                                                                                                                          

Nie mogłam uwierzyć Nick dzwonił do mnie, musiał zapewne długo szukać numeru, tracił czas, tylko po to żeby do mnie zadzwonić! Ten weekend powoli tracił pierwszą pozycję w rankingu najnudniejszych.                                                                                                                                         

- To dobrze dzwonie żeby się zapytać czy nie chciała byś jutro pojechać ze mną na małą wycieczkę?    

- Dokąd?                                                                                                                                                

Byłam bardzo ciekawa.                                                                                                                              

- Chciałbym pokazać ci pokazać jedno miejsce i przedstawić kilku przyjaciołom.                                

On zaciekawiał coraz bardziej!                                                                                                                 

- Takim przyjaciołom o jakich myślę?                                                                                                      

Byłam pewna że domyślił się że chodzi mi o, nie wiedziałam jak ich nazwać magiczne istoty?            

- Zobaczysz, więc jeśli chcesz mogę po ciebie przyjechać jutro o dziewiątej?                                          

-Tak.                                                                                                                                                           

-To do zobaczenia, o dziewiątej.                                                                                             

Rozłączył się. Byłam z nim umówiona! Cieszyłam się jak dziecko, że mnie zaprosił i prze okazji mogłam poznać  jego przyjaciół, niesamowitych przyjaciół .                                                                    Miałam szczęście, że akurat jutro mama pracuje od ósmej aż do późnego, wieczora więc nie musiałam się jej tłumaczyć.                                                                                                           Chociaż, wiedziałam że muszę  wspomnieć jej o moim wyjściu, postanowiłam zrobić to jak najszybciej żeby mieć to już z głowy, i móc myśleć o innych ważnych sprawach. Zeszłam do salony gdzie siedziała mama, znów zaczytana w jakiejś powieść romantycznej.                                                  Miała ich na półce już całkiem sporo każda z nich była aż nieprawdopodobna, i  kończyła się w ten sam romantyczny, oraz dobry sposób. Różowoczerwone okładki z zakochanymi parami nie dodawały im nawet odrobiny prawdziwości.                                     

-Hej, mamo nie będę ci przeszkadzać. Chciałam ci tylko powiedzieć, że jutro spotykam się z kolegą, i chcę żebyś wiedziała, że może mnie nie być do południa.                                                                  

Nie wiedziałam za bardzo co powiedzieć, jak nazwać nasze spotkanie, jak nazwać jego.  Chciałam jak najszybciej  zakończyć jego temat , mama miała powiedzieć jak zwykle że to dobrze że się z kimś widuję i żebym się bawiła dobrze. Niestety akurat dziś zachciało jej się pytać.                                     

-Z jakim kolegą? Dokąd ? Bałam się jej zaciekawionego wzroku i głosu.                                             

-Ze studia. Nie znasz go chcę mnie jutro przedstawić kilku swoim znajomym.                                      

 - Chcesz iść ze znajomym którego nie znam, poznać jego innych znajomych których nie znam?           

-No w pewnym sensie tak.                                                                                                                       

Czy ona przełożyła się z romansów na książki detektywistyczne?!                                                         

 -A skąd pewność, że możesz iść?                                                                                                              

- Zawsze mi pozwalasz poza tym cały dzień będziesz w pracy więc myślałam że ci obojętne.                - To że jestem w pracy nie oznacza że jesteś mi obojętna.-Jej głos przybierał coraz surowszy ton.- A czy ten kolega jest na pewno tylko zwykłym kolegom?                                                                            - Tak mamo jest tylko kolegą!                                                                                                                  

Chyba nie skłamałam, przecież taka była prawda był zmuszony wyznać mi swój sekret, a teraz korzysta z okazji, skoro i tak mi powiedział, to nie chce tracić kontaktu                                                

.- To czy pozwolisz mi iść?                                                                                                                       

-Tak pozwolę ci, ale – zawsze musi być jakieś ale?!- masz na siebie uważać dobrze?                          

 - Tak mamuś, dzięki lecę na górę się uczyć.                                                                                        

Jak najszybciej chciałam zakończyć tę rozmowę, przecież mogła jeszcze nagle zmienić zdanie. Cały dzień minął mi  szybko, i pierwszy raz cieszyłam się, że nie, długo dane mi było czekać na niedzielę.

Obudziłam się bardzo wyspana, wypoczęta, i gotowa na nowy dzień. Pierwszym wyzwaniem był strój, fryzura, oraz makijaż.                                                                                                                         Nie mogłam zdecydować się czy wolę niebieską sukienkę, z błękitnym swetrem na guziki, włosami rozpuszczonymi lekko falowanymi, od warkocza w którym zasnęłam, i lekkim makijażem czyli tylko jasnym podkładem, tuszem do rzęs, i błyszczykiem, czy też czarną tuniką z postaciami podobnymi do aniołów, jeansów, włosów związanych w nowy grubszy, wytrzymały warkocz, i mocny ciemny makijaż. Po około trzydziestu minutach myślenia zdecydowałam się na pierwszy zestaw.           Umyta, i wyszykowana usiadłam w jadalni. Nie byłam w stanie nic jeść, za każdym razem kiedy patrzyłam na cokolwiek do jedzenia lub picia, ściskało mnie w żołądku, i czułam jakbym miła zaraz zwymiotować. Wiedziałam, że to nerwy spodziewałam się tego nawet, ale i tak bardzo mi to przeszkadzało, chociażby w zwyczajnym swobodnym oddechu, o którym wręcz marzyłam. Wpatrywałam się w zegarek jak zaczarowana, teraz kiedy już wiem o magii wokół mnie zaczynało to nabierać nowego znaczenia. Za pięć dziewiąta, pod dom podjechał czarny lśniący samochód . Chciałam chwilę poczekać, aby nie domyślił się, że od prawie godziny bardzo wyczekiwałam, aż przyjedzie. Łapiąc za klamkę , przejrzałam się w lusterku, przy drzwiach, poprawiłam trochę grzywkę, i wyszłam. Słońce dopiero co wstało, a wieczorna mgła  była jeszcze mocno widoczna. W aucie było bardzo gorąc, przynajmniej tak mi się wydawało wchodząc do niego prosto z zimnego dworu.

-Cześć.                                                                                                                                                         

Odezwałam się pierwsza.Zauważywszy jego powalające spojrzenie skupione tylko na mnie.

-Ślicznie wyglądasz.                                                                                                                           

Powiedział z wielką powagą w głosie.

-Podoba mi się takie przywitanie! Roześmiałam się.                                                                               

Nie odpowiedział, spojrzał się na mnie przez chwilę uśmiechną, i odjechał z prawie pustego parkingu przed moim domem. Nie jechał zbyt szybko, ani nie odzywał się przejeżdżając przez centrum miasta. Znów postanowiłam odezwać się jako pierwsza, denerwowało mnie to, ponieważ zazwyczaj był bardziej rozmowny.

-Więc dokąd jedziemy?

-Dwadzieścia drogi za miastem mieszkają moi przyjaciele, z którymi bardzo chciałbym Cię poznać.

-A czy ci przyjaciele są no wiesz tacy… Nie wiedziałam jak zadać pytanie aby go nie urazić. Tacy jak ty?

- W pewnym sensie. Jest ich czworo. Anna wampirzyca, Michael wilkołak, i dwie wiedzmy Dalia i Olivia . Nie przepadają za nazywaniem ich wiedźmami, zdecydowanie bardziej wolą wieszczki lub czarodziejki.

-Wow wampir, wilkołak i dwie czarodziejki w jednym miejscu to chyba nie  najczęstsze zjawisko prawda?

-Tak, bardzo rzadko to się zdarza. W i ich wypadku jest trochę inaczej ponieważ mieli oni wspólną, nie wiem jak ją nazwać  opiekunkę? Matkę?. Jedna z potężniejszych wiedźm Selenia urodziła Olivię i Dalię, a potem przygarnęła Michaela i Annę. Oni właśnie mają najgorszą przeszłość i w pewnym sensie Selenia uratował ich, dzięki czemu po jej śmierci cała czwórka została ze sobą i traktując się jak rodzina. Powoli wyjeżdżaliśmy już z miasta, a rozmowa stawała się coraz bardziej interesująca .

-Co wydarzyło się w ich przeszłości, kim byli zanim ich przygarnęła ?                                                   

-Anna pracował dla Victorii, niestety złamała prawo, więc została zmuszona do zostawienia wszystkiego. Musiała również wyjechać.  Nikt nie chciał jej przyjąć, jako jedyna ulitowała się nad nią czarownica, w naszym świecie jest trochę inaczej, trudniej, a kary są zdecydowanie bardziej bolesne. Michael stracił rodziców kiedy był jeszcze małym dzieckiem , zginęli oni podczas siedmioletniej wojny , kiedy wilkołaki walczyły ze zmiennokształtnymi. Widać było że ciężko mu się o tym opowiada. Od ich śmierci non stop zmieniał rodziny zastępcze, wszyscy uważali go za innego, odmiennego, Selenia zabrała go rodzinie z ostatniej rodziny mniej więcej trzy miesiące po jego dwunastych urodzinach, w noc jego pierwszej przemiany.

- Jak ich poznałeś?

-Pierwszą spotkałem Anne. To ona przedstawiła mi resztę znam ich już ponad dwadzieścia lat, dlatego chciałem, żebyś też ich poznała. Skoro już złamałem prawo ty o wszystkim wiesz to chciałbym, żebyś poznała cały a przynajmniej część, mojego świata.

-Też bardzo chciała bym, zrozumieć i poznać tę magię, ten świat . Wydaję się on bardzo ciekawy.

-Nie jest taki ciekawy kiedy się go pozna, jest bardziej brutalny, straszny, i niesprawiedliwy.

-Ludzki świat też nie jest  wcale taki wspaniały, ludzie krzywdzą, zabijają, sprawiają ból, zostawiają. Poza tym nie wszyscy są tacy źli, ty nie wydajesz się taki zły.

-Widać, że jeszcze dobrze mnie poznałaś.                                                                                                 

Wydawał się być trochę  smutny.

-Bardzo chcę Cię poznać, dla mnie ktoś taki jak ty nie może być zły.

-Kiedyś zmienisz zdanie.

-Każdy ma coś na sumieniu, ja też nie jestem doskonała więc nie masz się czym przejmować .

-Jak możesz się porównywać do mnie! Ty jesteś dobra ciepła, żywa ja jestem potworem. Zabiłaś kiedyś kogoś? Ja  zabijałem naprawdę wielu niewinnych ludzi, którzy zwyczajnie znaleźli się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze. Zrozum różnimy się, a ty powinnaś uważać a już na pewno nie powinnaś mi ufać!

-Ale ja chcę Ci ufać i ufam. Jeżeli kiedyś taki byłeś to nie znaczy, że teraz taki jesteś. Przecież żałujesz, tego co zrobiłeś, a to jest przecież najważniejsze .

-Żałuję i to bardzo ale żałowaniem nie naprawię niczego, nie przywrócę życia. Tym bardziej, że nawet jako wampir, nie musiałem ich zabijać.                                                                                   

Nie mogłam na niego patrzeć był taki smutny, odwróciłam wzrok. Byliśmy już kilka kilometrów od miasta, kiedy zza mgły zaczął wyłaniać  się wielki, stary drewniany dom. Miał chyba z cztery piętra, wielkie szaro-zielone drzwi, z takimi same okna.  Cały budynek wyglądał jakby miał chyba ze sto lat, płot odgradzający posesję od lasu, praktycznie się rozpadał. Ciężko było uwierzyć że ktokolwiek tam mieszka. Zatrzymaliśmy się pod błękitną ,ozdobioną kwiatami, drewnianą werandą, na której stała uśmiechnięta młoda dziewczyna.                                                                                                Była naprawdę ładna, zielone oczy były pełne magii, długie do pasa, rozpuszczone, kruczoczarne włosy dodawały jej jeszcze więcej uroku. Miała na sobie czarno- zieloną dłuższą sukienkę, ozdobioną kwiatami i małymi błyszczącymi brylancikami. Było oczywiste że to jedna z sióstr czarodziejek . Nicolas wysiadł pierwszy, otworzył mi drzwi, i złapał za rękę . Boże on złapał mnie za rękę! Nie wierzyłam w to ale czułam na swojej ręce jego zimne, delikatne jak aksamit palce, co upewniło mnie w tym, że nie śnię.                                                                                                           

-Nicki już dawno nas nie odwiedzałeś. A to pewnie jest Annie?                                                           

-Tak, Annie poznaj Dalie, Dalio to jest Annie.                                                                                  

Dziewczyna uścisnęła mnie serdecznie, cały czas się uśmiechając.                                                           

- Naprawdę miło Cię widzieć. Nick mówił mi że jesteś śliczna, ale że aż tak? Czułam że zaczynam się rumienić, choć naprawdę rzadko mi się to zdarza.                                                                            .  - Dali proszę Cię!                                                                                                                            

Upomniała ją Nick, widać było że jemu również zrobiło się głupio.                                                      

- Wejdźcie. Annie musisz poznać resztę mieszkańców! Weszliśmy do domu. Patrząc na dom z daleka, spodziewałam się gorszego wystroju. Przedpokój połączony z kuchnią był  bardzo ładny, meble z pewnością były stare, ale po odnowieniu wyglądały dobrze . Głównym kolorem w domu był zielony, duża ilość kwiatów, różnych roślin i światła uwydatniała

wszystkie pomieszczenia. Dalia oprowadziła mnie po pierwszym piętrze domu. Z poznanej części domu najbardziej podobał mi się salon. Miał w sobie coś co nie pozwalało z niego wyjść, na zielonej kanapie siedziały dwie sympatycznie wyglądające dziewczyny. Jedna była bardzo wysoka, ubrana na czarno, jej twarz schowana była pod krótkimi czerwonymi lokami, druga natomiast była niska, uśmiechnięta, jej gęste średniej długości czarne z błękitnymi pasemkami włosy upięte były wysoko w koku.                                                                                                                                                        

- Annie poznaj moją siostrę Olivię.                                                                                                      

Niska dziewczyna przyjrzała mi się niesamowitymi, prawię błyszczącymi piwnymi oczami. I naszą przyjaciółkę, mieszkankę tego domu Anne. Dokończyła. Anna ledwo zauważalnie pokiwała głową, i oparła się o poduszkę znajdującą się na kanapie. Widać, że nie była zbyt towarzyska.                      

 - Usiądź z nami. Chcesz się czegoś napić? Olivia mówiła szybko i żywo.                                               

-Nie, dziękuje.                                                                                                                                           

 -Nicolas znów zniknął gdzieś z Michaelem, mam nadzieję, zawsze gdzieś się zgubią. Jak ci się u nas podoba?                                                                                                                                               

 - Dom jest imponujący, poza tym bardzo cieszę się, z waszego poznania .                                             Zadzwonił telefon, Anna leniwie podniosła się z kanapy wzięła go ze sobą i wyszła.                            

- Jesteś  niesamowita. Naprawdę nie boisz się przebywać z nami z Nickiem, przecież powinnaś się chyba bać? Oczy Olivii coraz bardziej promieniały.                                                                               –Nie, nie boje się. Ufam mu, oraz wiem, gdyby chciał mnie skrzywdzić zrobił by to już dawno.           

 - Wiesz tacy jak my są szczególnie porywczy, a już zwłaszcza wampiry, i wilkołakopodobne stworzenia. Nie masz pewności że Cię nagle nie zaatakuje. Warto się tak narażać?                             

 - Wiem o zagrożeniu ale myślę i czuję, że warto.                                                                                       

Do salonu wszedł Nick, a za nim wysoki, młody chłopak. Pod lekką czarną koszulką rysowały się zarysy mięśni, srebrne oczy, wydawały się być hipnotyzujące.                                                                  

– Jak na razie, nie mam zamiaru robić z Annie przystawki, jeszcze aż tak bardzo mnie ani nie nudzi ani nie denerwuje. Dodał Nick, jak tylko wszedł do pokoju.       

-Witam was moje piękne panie, a zwłaszcza naszą nową uroczą przyjaciółkę . Jego wzrok powędrował na mnie.                                                                                                                                

- Idiota. Burknęła Olivia. 

Prawie cztery godziny, rozmawialiśmy, na przeróżne tematy. Bardzo wszystkich polubiłam i doceniałam to, że oni też byli do mnie dobrze nastawieni. Najsłabszy kontakt miałam z Anną. Pojawiła się przez chwile po czym znikła bez słowa.                                                                    

- Robi się już późno, chyba musimy iść?                                                                                                 - Tak, masz rację, niestety muszę was pożegnać. Powiedziałam ze smutkiem.                                      

 -Och, na pewno jeszcze będziesz nas odwiedzać. Może wpadniesz na imprezę z okazji złotej pełni?   

- Co roku obchodzimy święto złotej pełnij. Przyjeżdża wiele nowych osób. W tym roku wypada w sobotę za dwa tygodnie. To co przyjdziesz?                                                                                              

- Impreza z okazji złotej pełni?                                  

 - Bardzo bym chciała. Ale muszę zapytać się jeszcze czy mogę.                                                             

- Zadzwoń jak już będziesz wiedziała. Ubrałam się w kurtkę pożegnałam i pożegnałam ze wszystkimi. Nick jechał szybciej niż poprzednio.                                                                                   

- Chciała byś iść ze mną na tę imprezę?- Zapraszasz mnie?                                                                    

-Tak.                                                                                                                                                         

– Oczywiście że chcę. Czego mogę się na niej spodziewać i jak się ubrać?                                            

- Jest to praktycznie impreza taka jak każda inna, ważna dla nas, tylko goście z reguły nie są ludźmi, wszystko opiera się na księżycu, który tylko raz w roku jest tak duży i złoty, motywy związane z naturą są równie mile widziane. Ubrać możesz jak chcesz.                                                  

 - Dlaczego jest taka ważna?                                                                                                                    

 - To coś jak święta Bożego Narodzenia czy Wielkanoc. Wszyscy mamy wtedy najwięcej mocy jesteśmy najsilniejsi a zwłaszcza, dotyczy się to wiedźm, które mają niezwykle silne więzi z naturą i wilkołaków, prze to również w twoim świecie przyjęły się te wszystkie rzeczy i pełniach, i przemianach, które oczywiście są nieprawdą                                                                                            

- To wszystko jest bardzo skomplikowane.                                                                                               

- Uwierz przyzwyczaisz się.                                                                                                                    Czyli nadal miał zamiar się ze mną zadawać, i wtajemniczać mnie w swój świat!                          Podjechaliśmy pod dom, niestety dzień dobiegał końca. Mamy nie było jeszcze w domu.                     

-  Do zobaczenia we wtorek na zajęciach.                    

- Dziękuje za dziś na pewno będę.- Wysiadłam z auta a on odjechał.                                                                       To bez porównania był najlepszy dzień w moim życiu!