sobota, 28 grudnia 2013

Rozdział 10.

Długi rozdział, liczę, że się spodoba! Długi bo na długo musi starczyć następny w sobotę (18.01...SZYBKO ZLECI!)  Czekam na komentarze, za kazdy poprzedni dziękuję! Cieszę się, że są osoby które czytają chcą, i lubią!


Rozdział X

Magiczni przyjaciele.

Wszystko w przeciągu dwóch tygodni było jak sen.                                                                             Nauka szła mi dobrze, chociaż nie mogłam się na niczym skupić. Myślałam tylko o Nicku, i o wspaniałych wspólnych chwilach z nim spędzonych. Widywaliśmy się prawie codziennie. Max, Sara, Lauren, i Damien, nie byli z tego powodu zbyt zadowoleni, uważali, że poświęcam za dużo czasu jemu, a za mało im. Może w małym stopniu było to prawdą, widywałam ich już tylko w szkole, ale przecież to i tak było dużo.                                                                                                                        Z Nickiem mogłam widywać się tylko albo w studiu , albo kiedy się spotykaliśmy wieczorami. Wiedziałam, że inne dziewczyny ze studia zauważają ile czasu ze sobą spędzamy, że się widujemy. Widać było jak  bardzo są zazdrosne, praktycznie przestały ze mną rozmawiać, udawały, że nie widzą ani mnie, ani jego. Ze mną im się udawało gorzej było, z Nicolasem. Nikt nie potrafił oderwać wzroku od niego, nawet jeśli bardzo chciał. Nawet  po poznaniu jego tajemnicy, nadal pragnęłam przebywać z nim.                                                                                                                  Coraz bardziej się do niego przyzwyczajałam. Jego błyszczące widzące w ciemności oczy, zimna skóra, cały jego magnetyzm był dla mnie coraz mniej uciążliwy. Chociaż tak naprawdę to jego cudowność bardzo mi się podobała.  Wiedziałam, że dziś go nie zobaczę, musiał jak w każdą sobotę pilnować Alex. Jeszcze nigdy jej nie widziałam, a już za nią nie przepadałam. Nie dość że mieszkała z Nickiem to na pewno była nieziemsko piękna to on poświęcał jej bardzo dużo czasu. Zazdrościłam jej!                                                                                                                                                        Czekała mnie najnudniejszy weekend w życiu. Sobota spędzona w książkach, nauka na sprawdziany i inne nudne rzeczy które wszyscy muszą wykonywać, chociaż nie bardzo mają na to ochotę. Kończyłam właśnie trzeci rozdział działu który musiałam przygotować na test, kiedy w pokoju rozbrzmiał dzwonek mojego telefonu. Podbiegłam szybko do łózka na którym zostawiłam telefon, dzwonił do mnie numer którego nie znałam.                                                                              
- Hallo. Odezwałam się pierwsza.                                                                                                           

 - Cześć, tu Nick nie przeszkadzam ci?                                                                                                     
-Nie, oczywiście ze nie.                                                                                                                          

Nie mogłam uwierzyć Nick dzwonił do mnie, musiał zapewne długo szukać numeru, tracił czas, tylko po to żeby do mnie zadzwonić! Ten weekend powoli tracił pierwszą pozycję w rankingu najnudniejszych.                                                                                                                                         
- To dobrze dzwonie żeby się zapytać czy nie chciała byś jutro pojechać ze mną na małą wycieczkę?    
- Dokąd?                                                                                                                                                

Byłam bardzo ciekawa.                                                                                                                              
- Chciałbym pokazać ci pokazać jedno miejsce i przedstawić kilku przyjaciołom.                                

On zaciekawiał coraz bardziej!                                                                                                                 
- Takim przyjaciołom o jakich myślę?                                                                                                      

Byłam pewna że domyślił się że chodzi mi o, nie wiedziałam jak ich nazwać magiczne istoty?            
- Zobaczysz, więc jeśli chcesz mogę po ciebie przyjechać jutro o dziewiątej?                                          
-Tak.                                                                                                                                                           
-To do zobaczenia, o dziewiątej.                                                                                             

Rozłączył się. Byłam z nim umówiona! Cieszyłam się jak dziecko, że mnie zaprosił i prze okazji mogłam poznać  jego przyjaciół, niesamowitych przyjaciół .                                                                    Miałam szczęście, że akurat jutro mama pracuje od ósmej aż do późnego, wieczora więc nie musiałam się jej tłumaczyć.                                                                                                           Chociaż, wiedziałam że muszę  wspomnieć jej o moim wyjściu, postanowiłam zrobić to jak najszybciej żeby mieć to już z głowy, i móc myśleć o innych ważnych sprawach. Zeszłam do salony gdzie siedziała mama, znów zaczytana w jakiejś powieść romantycznej.                                                  Miała ich na półce już całkiem sporo każda z nich była aż nieprawdopodobna, i  kończyła się w ten sam romantyczny, oraz dobry sposób. Różowoczerwone okładki z zakochanymi parami nie dodawały im nawet odrobiny prawdziwości.                                     

-Hej, mamo nie będę ci przeszkadzać. Chciałam ci tylko powiedzieć, że jutro spotykam się z kolegą, i chcę żebyś wiedziała, że może mnie nie być do południa.                                                                  

Nie wiedziałam za bardzo co powiedzieć, jak nazwać nasze spotkanie, jak nazwać jego.  Chciałam jak najszybciej  zakończyć jego temat , mama miała powiedzieć jak zwykle że to dobrze że się z kimś widuję i żebym się bawiła dobrze. Niestety akurat dziś zachciało jej się pytać.                                     

-Z jakim kolegą? Dokąd ? Bałam się jej zaciekawionego wzroku i głosu.                                             

-Ze studia. Nie znasz go chcę mnie jutro przedstawić kilku swoim znajomym.                                      
 - Chcesz iść ze znajomym którego nie znam, poznać jego innych znajomych których nie znam?           
-No w pewnym sensie tak.                                                                                                                       

Czy ona przełożyła się z romansów na książki detektywistyczne?!                                                         

 -A skąd pewność, że możesz iść?                                                                                                              
- Zawsze mi pozwalasz poza tym cały dzień będziesz w pracy więc myślałam że ci obojętne.                - To że jestem w pracy nie oznacza że jesteś mi obojętna.-Jej głos przybierał coraz surowszy ton.- A czy ten kolega jest na pewno tylko zwykłym kolegom?                                                                            - Tak mamo jest tylko kolegą!                                                                                                                  
Chyba nie skłamałam, przecież taka była prawda był zmuszony wyznać mi swój sekret, a teraz korzysta z okazji, skoro i tak mi powiedział, to nie chce tracić kontaktu                                                
.- To czy pozwolisz mi iść?                                                                                                                       

-Tak pozwolę ci, ale – zawsze musi być jakieś ale?!- masz na siebie uważać dobrze?                          

 - Tak mamuś, dzięki lecę na górę się uczyć.                                                                                        

Jak najszybciej chciałam zakończyć tę rozmowę, przecież mogła jeszcze nagle zmienić zdanie. Cały dzień minął mi  szybko, i pierwszy raz cieszyłam się, że nie, długo dane mi było czekać na niedzielę.
Obudziłam się bardzo wyspana, wypoczęta, i gotowa na nowy dzień. Pierwszym wyzwaniem był strój, fryzura, oraz makijaż.                                                                                                                         Nie mogłam zdecydować się czy wolę niebieską sukienkę, z błękitnym swetrem na guziki, włosami rozpuszczonymi lekko falowanymi, od warkocza w którym zasnęłam, i lekkim makijażem czyli tylko jasnym podkładem, tuszem do rzęs, i błyszczykiem, czy też czarną tuniką z postaciami podobnymi do aniołów, jeansów, włosów związanych w nowy grubszy, wytrzymały warkocz, i mocny ciemny makijaż. Po około trzydziestu minutach myślenia zdecydowałam się na pierwszy zestaw.           Umyta, i wyszykowana usiadłam w jadalni. Nie byłam w stanie nic jeść, za każdym razem kiedy patrzyłam na cokolwiek do jedzenia lub picia, ściskało mnie w żołądku, i czułam jakbym miła zaraz zwymiotować. Wiedziałam, że to nerwy spodziewałam się tego nawet, ale i tak bardzo mi to przeszkadzało, chociażby w zwyczajnym swobodnym oddechu, o którym wręcz marzyłam. Wpatrywałam się w zegarek jak zaczarowana, teraz kiedy już wiem o magii wokół mnie zaczynało to nabierać nowego znaczenia. Za pięć dziewiąta, pod dom podjechał czarny lśniący samochód . Chciałam chwilę poczekać, aby nie domyślił się, że od prawie godziny bardzo wyczekiwałam, aż przyjedzie. Łapiąc za klamkę , przejrzałam się w lusterku, przy drzwiach, poprawiłam trochę grzywkę, i wyszłam. Słońce dopiero co wstało, a wieczorna mgła  była jeszcze mocno widoczna. W aucie było bardzo gorąc, przynajmniej tak mi się wydawało wchodząc do niego prosto z zimnego dworu.

-Cześć.                                                                                                                                                         
Odezwałam się pierwsza.Zauważywszy jego powalające spojrzenie skupione tylko na mnie.

-Ślicznie wyglądasz.                                                                                                                           

Powiedział z wielką powagą w głosie.

-Podoba mi się takie przywitanie! Roześmiałam się.                                                                               
Nie odpowiedział, spojrzał się na mnie przez chwilę uśmiechną, i odjechał z prawie pustego parkingu przed moim domem. Nie jechał zbyt szybko, ani nie odzywał się przejeżdżając przez centrum miasta. Znów postanowiłam odezwać się jako pierwsza, denerwowało mnie to, ponieważ zazwyczaj był bardziej rozmowny.

-Więc dokąd jedziemy?

-Dwadzieścia drogi za miastem mieszkają moi przyjaciele, z którymi bardzo chciałbym Cię poznać.

-A czy ci przyjaciele są no wiesz tacy… Nie wiedziałam jak zadać pytanie aby go nie urazić. Tacy jak ty?

- W pewnym sensie. Jest ich czworo. Anna wampirzyca, Michael wilkołak, i dwie wiedzmy Dalia i Olivia . Nie przepadają za nazywaniem ich wiedźmami, zdecydowanie bardziej wolą wieszczki lub czarodziejki.

-Wow wampir, wilkołak i dwie czarodziejki w jednym miejscu to chyba nie  najczęstsze zjawisko prawda?

-Tak, bardzo rzadko to się zdarza. W i ich wypadku jest trochę inaczej ponieważ mieli oni wspólną, nie wiem jak ją nazwać  opiekunkę? Matkę?. Jedna z potężniejszych wiedźm Selenia urodziła Olivię i Dalię, a potem przygarnęła Michaela i Annę. Oni właśnie mają najgorszą przeszłość i w pewnym sensie Selenia uratował ich, dzięki czemu po jej śmierci cała czwórka została ze sobą i traktując się jak rodzina. Powoli wyjeżdżaliśmy już z miasta, a rozmowa stawała się coraz bardziej interesująca .

-Co wydarzyło się w ich przeszłości, kim byli zanim ich przygarnęła ?                                                   
-Anna pracował dla Victorii, niestety złamała prawo, więc została zmuszona do zostawienia wszystkiego. Musiała również wyjechać.  Nikt nie chciał jej przyjąć, jako jedyna ulitowała się nad nią czarownica, w naszym świecie jest trochę inaczej, trudniej, a kary są zdecydowanie bardziej bolesne. Michael stracił rodziców kiedy był jeszcze małym dzieckiem , zginęli oni podczas siedmioletniej wojny , kiedy wilkołaki walczyły ze zmiennokształtnymi. Widać było że ciężko mu się o tym opowiada. Od ich śmierci non stop zmieniał rodziny zastępcze, wszyscy uważali go za innego, odmiennego, Selenia zabrała go rodzinie z ostatniej rodziny mniej więcej trzy miesiące po jego dwunastych urodzinach, w noc jego pierwszej przemiany.

- Jak ich poznałeś?

-Pierwszą spotkałem Anne. To ona przedstawiła mi resztę znam ich już ponad dwadzieścia lat, dlatego chciałem, żebyś też ich poznała. Skoro już złamałem prawo ty o wszystkim wiesz to chciałbym, żebyś poznała cały a przynajmniej część, mojego świata.

-Też bardzo chciała bym, zrozumieć i poznać tę magię, ten świat . Wydaję się on bardzo ciekawy.

-Nie jest taki ciekawy kiedy się go pozna, jest bardziej brutalny, straszny, i niesprawiedliwy.

-Ludzki świat też nie jest  wcale taki wspaniały, ludzie krzywdzą, zabijają, sprawiają ból, zostawiają. Poza tym nie wszyscy są tacy źli, ty nie wydajesz się taki zły.

-Widać, że jeszcze dobrze mnie poznałaś.                                                                                                 

Wydawał się być trochę  smutny.

-Bardzo chcę Cię poznać, dla mnie ktoś taki jak ty nie może być zły.

-Kiedyś zmienisz zdanie.

-Każdy ma coś na sumieniu, ja też nie jestem doskonała więc nie masz się czym przejmować .

-Jak możesz się porównywać do mnie! Ty jesteś dobra ciepła, żywa ja jestem potworem. Zabiłaś kiedyś kogoś? Ja  zabijałem naprawdę wielu niewinnych ludzi, którzy zwyczajnie znaleźli się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze. Zrozum różnimy się, a ty powinnaś uważać a już na pewno nie powinnaś mi ufać!

-Ale ja chcę Ci ufać i ufam. Jeżeli kiedyś taki byłeś to nie znaczy, że teraz taki jesteś. Przecież żałujesz, tego co zrobiłeś, a to jest przecież najważniejsze .

-Żałuję i to bardzo ale żałowaniem nie naprawię niczego, nie przywrócę życia. Tym bardziej, że nawet jako wampir, nie musiałem ich zabijać.                                                                                   

Nie mogłam na niego patrzeć był taki smutny, odwróciłam wzrok. Byliśmy już kilka kilometrów od miasta, kiedy zza mgły zaczął wyłaniać  się wielki, stary drewniany dom. Miał chyba z cztery piętra, wielkie szaro-zielone drzwi, z takimi same okna.  Cały budynek wyglądał jakby miał chyba ze sto lat, płot odgradzający posesję od lasu, praktycznie się rozpadał. Ciężko było uwierzyć że ktokolwiek tam mieszka. Zatrzymaliśmy się pod błękitną ,ozdobioną kwiatami, drewnianą werandą, na której stała uśmiechnięta młoda dziewczyna.                                                                                                Była naprawdę ładna, zielone oczy były pełne magii, długie do pasa, rozpuszczone, kruczoczarne włosy dodawały jej jeszcze więcej uroku. Miała na sobie czarno- zieloną dłuższą sukienkę, ozdobioną kwiatami i małymi błyszczącymi brylancikami. Było oczywiste że to jedna z sióstr czarodziejek . Nicolas wysiadł pierwszy, otworzył mi drzwi, i złapał za rękę . Boże on złapał mnie za rękę! Nie wierzyłam w to ale czułam na swojej ręce jego zimne, delikatne jak aksamit palce, co upewniło mnie w tym, że nie śnię.                                                                                                           

-Nicki już dawno nas nie odwiedzałeś. A to pewnie jest Annie?                                                           

-Tak, Annie poznaj Dalie, Dalio to jest Annie.                                                                                  

Dziewczyna uścisnęła mnie serdecznie, cały czas się uśmiechając.                                                           
- Naprawdę miło Cię widzieć. Nick mówił mi że jesteś śliczna, ale że aż tak? Czułam że zaczynam się rumienić, choć naprawdę rzadko mi się to zdarza.                                                                            .  - Dali proszę Cię!                                                                                                                            

Upomniała ją Nick, widać było że jemu również zrobiło się głupio.                                                      

- Wejdźcie. Annie musisz poznać resztę mieszkańców! Weszliśmy do domu. Patrząc na dom z daleka, spodziewałam się gorszego wystroju. Przedpokój połączony z kuchnią był  bardzo ładny, meble z pewnością były stare, ale po odnowieniu wyglądały dobrze . Głównym kolorem w domu był zielony, duża ilość kwiatów, różnych roślin i światła uwydatniała
wszystkie pomieszczenia. Dalia oprowadziła mnie po pierwszym piętrze domu. Z poznanej części domu najbardziej podobał mi się salon. Miał w sobie coś co nie pozwalało z niego wyjść, na zielonej kanapie siedziały dwie sympatycznie wyglądające dziewczyny. Jedna była bardzo wysoka, ubrana na czarno, jej twarz schowana była pod krótkimi czerwonymi lokami, druga natomiast była niska, uśmiechnięta, jej gęste średniej długości czarne z błękitnymi pasemkami włosy upięte były wysoko w koku.                                                                                                                                                        
- Annie poznaj moją siostrę Olivię.                                                                                                      

Niska dziewczyna przyjrzała mi się niesamowitymi, prawię błyszczącymi piwnymi oczami. I naszą przyjaciółkę, mieszkankę tego domu Anne. Dokończyła. Anna ledwo zauważalnie pokiwała głową, i oparła się o poduszkę znajdującą się na kanapie. Widać, że nie była zbyt towarzyska.                      

 - Usiądź z nami. Chcesz się czegoś napić? Olivia mówiła szybko i żywo.                                               
-Nie, dziękuje.                                                                                                                                           

 -Nicolas znów zniknął gdzieś z Michaelem, mam nadzieję, zawsze gdzieś się zgubią. Jak ci się u nas podoba?                                                                                                                                               
 - Dom jest imponujący, poza tym bardzo cieszę się, z waszego poznania .                                             Zadzwonił telefon, Anna leniwie podniosła się z kanapy wzięła go ze sobą i wyszła.                            
- Jesteś  niesamowita. Naprawdę nie boisz się przebywać z nami z Nickiem, przecież powinnaś się chyba bać? Oczy Olivii coraz bardziej promieniały.                                                                               –Nie, nie boje się. Ufam mu, oraz wiem, gdyby chciał mnie skrzywdzić zrobił by to już dawno.           
 - Wiesz tacy jak my są szczególnie porywczy, a już zwłaszcza wampiry, i wilkołakopodobne stworzenia. Nie masz pewności że Cię nagle nie zaatakuje. Warto się tak narażać?                             
 - Wiem o zagrożeniu ale myślę i czuję, że warto.                                                                                       
Do salonu wszedł Nick, a za nim wysoki, młody chłopak. Pod lekką czarną koszulką rysowały się zarysy mięśni, srebrne oczy, wydawały się być hipnotyzujące.                                                                  
– Jak na razie, nie mam zamiaru robić z Annie przystawki, jeszcze aż tak bardzo mnie ani nie nudzi ani nie denerwuje. Dodał Nick, jak tylko wszedł do pokoju.       


-Witam was moje piękne panie, a zwłaszcza naszą nową uroczą przyjaciółkę . Jego wzrok powędrował na mnie.                                                                                                                                

- Idiota. Burknęła Olivia. 

Prawie cztery godziny, rozmawialiśmy, na przeróżne tematy. Bardzo wszystkich polubiłam i doceniałam to, że oni też byli do mnie dobrze nastawieni. Najsłabszy kontakt miałam z Anną. Pojawiła się przez chwile po czym znikła bez słowa.                                                                    

- Robi się już późno, chyba musimy iść?                                                                                                 - Tak, masz rację, niestety muszę was pożegnać. Powiedziałam ze smutkiem.                                      

 -Och, na pewno jeszcze będziesz nas odwiedzać. Może wpadniesz na imprezę z okazji złotej pełni?   

- Co roku obchodzimy święto złotej pełnij. Przyjeżdża wiele nowych osób. W tym roku wypada w sobotę za dwa tygodnie. To co przyjdziesz?                                                                                              
- Impreza z okazji złotej pełni?                                  

 - Bardzo bym chciała. Ale muszę zapytać się jeszcze czy mogę.                                                             

- Zadzwoń jak już będziesz wiedziała. Ubrałam się w kurtkę pożegnałam i pożegnałam ze wszystkimi. Nick jechał szybciej niż poprzednio.                                                                                   

- Chciała byś iść ze mną na tę imprezę?- Zapraszasz mnie?                                                                    
-Tak.                                                                                                                                                         

– Oczywiście że chcę. Czego mogę się na niej spodziewać i jak się ubrać?                                            
- Jest to praktycznie impreza taka jak każda inna, ważna dla nas, tylko goście z reguły nie są ludźmi, wszystko opiera się na księżycu, który tylko raz w roku jest tak duży i złoty, motywy związane z naturą są równie mile widziane. Ubrać możesz jak chcesz.                                                  
 - Dlaczego jest taka ważna?                                                                                                                    

 - To coś jak święta Bożego Narodzenia czy Wielkanoc. Wszyscy mamy wtedy najwięcej mocy jesteśmy najsilniejsi a zwłaszcza, dotyczy się to wiedźm, które mają niezwykle silne więzi z naturą i wilkołaków, prze to również w twoim świecie przyjęły się te wszystkie rzeczy i pełniach, i przemianach, które oczywiście są nieprawdą                                                                                            
- To wszystko jest bardzo skomplikowane.                                                                                               

- Uwierz przyzwyczaisz się.                                                                                                                    Czyli nadal miał zamiar się ze mną zadawać, i wtajemniczać mnie w swój świat!                          Podjechaliśmy pod dom, niestety dzień dobiegał końca. Mamy nie było jeszcze w domu.                     
-  Do zobaczenia we wtorek na zajęciach.                    

- Dziękuje za dziś na pewno będę.- Wysiadłam z auta a on odjechał.                                                                       To bez porównania był najlepszy dzień w moim życiu!                            

sobota, 21 grudnia 2013

Rozdział 9.

Kolejny rozdział! Dłuższy,i więcej informacji!! Mam nadzieje, że się spodoba. Po dwutygodniowej przerwie, aktywność się poprawiła, wiecej komentarzy (za które bardzo dziękuje) , wiec kolejny rozdział w sobotę za dwa tygodnie (4.01.2014!). Miłego czytania, zostawiajcie komentarze,  i jeśli macie jakieś pytania, to z okazji świąt mogę trochę pospoilerować! Dostałam własnie w kom propozycję, wiec drugi świąteczny bonus, jeśli będzie powyżej 7-10 kom (nie spamowych tylko wyrażających opinie) NN pojawi się w następna sobotę (28.12)! Dziękuję za pomysł! 


Rozdział IX

Pytania i odpowiedzi

Sen bardzo mi pomógł. Nie miałam ochoty nic dziś jeść. W ogóle nie miałam na nic ochoty, oczywiście poza spotkaniem na które tak bardzo wyczekiwałam. W szkole specjalnie unikałam przyjaciół, którzy z pewnością zauważyliby zmianę w moim zachowaniu, i zaczęli wypytywać skąd się wzięła. Na lekcjach byłam nad aktywna, przy zapisywaniu notatek ręka tak mi się trzęsła jakbym miałam drgawki. Nie potrafiłam nawet ustać w miejscu, więc na przerwach wszędzie mnie było pełno. Zbliżała się już druga a wraz z nią pierwsza lekcja, z której postanowiłam zrezygnować, więc zamiast do sali od angielskiego, poszłam do wejścia. Po raz pierwszy w nowej szkole, zerwałam się z lekcji. Nie powiem żebym tego żałowała. Wyobrażając sobie czekającego na mnie w drzwiach Nicolasa, robiło mi się duszno i gorąco. Weszłam do studia, nigdy nie byłam tu o tak wczesnej porze. Przywitałam się z Natalie, która dziś była na swoim stanowisku.                                                    

- W czymś ci może pomóc? Zajęcia masz dopiero jutro wieczorem.                                                                                                                 
- Dziękuje wiem, dziś na kogoś czekam.                                                                       
Z pomieszczenia obok gabinetu właścicielki wyszedł jak zwykle świetnie wyglądający Nicolas. Cicho westchnęłam na jego widok. Podszedł do mnie przywitał się i zaproponował abyśmy już szli. W oczach Natalie pojawiła się iskra zdziwienia i zazdrości. Był to dla niej zapewne rzadko spotykany widok. Przeszliśmy się kawałek chodnikiem w absolutnej ciszy, która zakłócały tylko odgłosy tętniącej życiem ulicy.   
- Więc teraz opowiedz mi wszystko. Chcę wiedzieć!                                                     
- Co konkretnie? Ustalmy tak ty będziesz zadawała pytania a ja będę odpowiadał.    

 - Dobrze, więc ilu was jest ?                                                                                         
- Na świecie setki, w mieście z tego co wiem trzy.                                                      

-Trzy? No tak ty, twoja dziewczyna Veronica, i tak druga dziewczyna.                      

-Veronica nie jest moją dziewczyną, jest bardziej czymś w rodzaju stworzycielki, pani, albo drugiej matki. Alex to dziewczyna którą miałaś okazję już spotkać, jest dla mnie jak siostra chociaż nie dogadujemy się za dobrze. Ją także stworzyła Veronica. Jesteśmy jak rodzina, przynajmniej staramy się być, a jest to bardzo trudne.                                                                                                                       

-Stworzyła? Co to oznacza jak można kogoś stworzyć?                                                  
- Veronica spowodowała to co się z nami stało. To ona nas przemieniła. I ja i Alex byliśmy ludźmi choć już dawno i nie wiele z tego pamiętam, przed przemianą straciłem większą cześć pamięci na skutek wypadku.                                                   
- Dlaczego was przemieniła? Jak dawno, i jakie było wasze życie wcześniej, kim byliście?                                                                                                                     

- Ja stałem się taki siedemdziesiąt trzy lata temu. Alex dwadzieścia dwa. Dlaczego? Sam często zadaję sobie to pytanie. Może Ver była samotna przez setki lat była sama zdana tylko na siebie, aż pewnego dnia uznała, że może odebrać mi moje życie, i że wieczność będzie dla mnie lepsza. Przez dwadzieścia  pierwszych lat jej za to nienawidziłem.                                                                                                   
- A nie jest lepiej kiedy się nie starzejesz, w końcu masz siedemdziesiąt lat a wyglądasz na około dwadzieścia. Czy to nie jest lepsze?                                               
- Nie, nie jest kiedy musisz żyć wiecznie jako morderca, nikomu nie możesz ufać, zostaję ci tylko wieczne cierpienie, i ból po ludziach których straciłeś.               

Widać było, jak bardzo się zasmucił kiedy poruszyłam ten temat, czułam, że nie powinnam wypytywać się go kogo, i jak stracił, ale i tak miałam wielką ochotę się o to zapytać. Zamiast tego postanowiłam poruszyć temat który był dla mnie najtrudniejszy do zaakceptowania.

- Czy ty masz coś wspólnego z tymi zaginionymi ludźmi? Czy to wy ich…?                  

Nie chciałam kończyć. Bałam się tego tematu nie wiedziałam czy Nicolas nie ma zamiaru zrobić sobie ze mnie przystawki. Widziałam, że wahał się nad odpowiedzią.   
 - Nie, ja nie zabijam. Niestety nie potrafimy panować nad Alex. Ona jest bardzo młoda, ma problemy z opanowaniem, wydaje mi się także, że nie jest chętna do zmiany diety. Veronica tylko czasem jest na tyle okrutna by kogoś zabić, ale i tak zdarzają się przypadki kiedy odżywia się na ludziach.                                                
- Więc czym ty się żywisz? Skoro nie zabijasz skąd bierzesz krew.                           

Ostatnie słowo z trudem przeszło mi przez gardło.                                                     

- Krew zwierząt, jest dla mnie dobra, nie daje dużo siły, ale wystarcza. Czasem, zdarzają się, że tak powiem osoby chętne, które wiedzą o wszystkim, a pomimo to chcą karmić jakiegoś wampira. Niestety ja mniej więcej raz w miesiącu muszę mieć krew od ludzi.                                                                                                            

- Dlaczego nie możesz być tylko na krwi zwierzęcej?                                                  

- Słońce, źle na nas działa, po pewnym czasie może zabić. Jedyną ochroną jest ludzka krew. Dla siebie biorę ze szpitala. Ver ma ją od dobrowolnych dawców, ale ja za nią nie przepadam.                                                                                                 
- Ze szpitala? Taką w przezroczystych plastikowych woreczkach?                                
Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem, ale bałam się, że go tym urażę. Musiał pić krew, żeby nie skończyć jak solara po kilku nastu godzinach na solarium, albo i gorzej . Zrobiło mi się przez to smutno.                                                         

- Gdzie ty właściwie mieszkasz?                                                                                

 - Studio ma bardzo małą piwnicę ale trumna i lodówka z krwią się mieszczą.                                                                                                                    
- Piwnica? Lodówka z krwią? Trumna? Żartujesz sobie prawda? Po jego mnie poznałam, że to sobie wymyślił.                                                                                  
- Chciałeś mnie tylko przestraszyć, żebym uciekła? Nie udało ci się!                    

Zobaczyłam, że wywołałam uśmiech na jego twarzy. Z uśmiechem był jeszcze bardziej uroczy.                                                                                                        

 - Nie chcę, żebyś uciekła! Naprawdę wszyscy mieszkamy na poddaszu w studiu.          
Idąc cały czas czułam na sobie jego wzrok, podobało mi się to jak na mnie patrzył. Było w tym spojrzeniu coś niesamowitego i magicznego. Chodziliśmy po mieście, skromnych uliczkach i parku. Robiło się coraz ciemniej.                                               
-Chyba powinnaś już wrócić do domu.                                                                         

-Tak, powinnam ale nie chcę. Boję się, że skoro już wszystko mi powiedziałeś to nie musisz mnie widywać ani rozmawiać.                                                                          

 Czułam się bardzo niepewnie mówiąc  to ale wiedziałam, że muszę być szczera.         
- Będziemy mieli wiele okazji, żeby rozmawiać, i się widywać. Jeśli oczywiście chcesz?                                                                                                                        
- Oczywiście, że chcę! Chyba naprawdę muszę już iść do domu.                               

Nie miałam daleko, wolnym krokiem doszłabym w 5 minut, ale rozstanie mimo tego co powiedział było nie zbyt miłą myślą. Przy nim czułam się tak jak bym była tam gdzie powinnam.                                                                                                        

-Odprowadzę Cię do domu, nie powinnaś iść sama.


- Nie trzeba mam pięć minut drogi. Nie sądzę żeby po tym co przeżyłam coś jeszcze mnie zaskoczyło albo przestraszyło. Poza tym w mieście jest was tylko trójka więc chyba nie jest aż tak niebezpiecznie.                                                                         

- I tak chcę Cię odprowadzić. A co do tego ilu nas jest. W samym mieście trójka ale na obrzeżach niedaleko jest jeszcze kilka wampirów na których powinnaś uważać. Cały świat mroku nie należy tylko do wampirów, są też wilkołaki, zmienno kształtni, czarownice i hybrydy, ale te ciężko znaleźć prawie  wyginęły odkąd nasz świat zaczął mieć bardziej surowe zasady.                                                                          

 - To jest jakiś odrębny świat i zasady?                                                                       

Byłam bardzo ciekawa jak tyle tajemnic można latami ukrywać przed ludzmi. Było to prawie nie możliwe, osoby które spotykałam mogły równie dobrze, nie być wcale ludźmi. Jak do cholery udaję się im to tak dobrze ukrywać ? To wszystko było takie odległe.                                                                                                                     

 -Tak, są miasta w których żyją tylko istoty mroku, ale większość woli wolność. Co do zasad to każdy gatunek ma odrębne. Najważniejsze  dla wszystkich jednakowe zasady są proste. Nie ujawniać się przed ludźmi, którą rozmawiając z tobą łamię, i bezwarunkowo słuchać królowej.                                                                                 
-Królowej? Kim ona jest i czemu wszyscy muszą jej słuchać?                                         
- Królowa Victoria jest stworzycielką wszystkiego w naszym świecie. Ona dała początki każdemu z gatunków, dba o zachowanie tajemnic i pokoju. To ona była pierwszą wampirzycą, i jednocześnie jedną z potężniejszych pierwotnych czarownic. Stworzyła wilkołaki, od nich wzięli się zmiennokształtni. Z mieszania się gatunków wyszły hybrydy, i tak powstały inne potężne nadludzkie gatunki. Na przykład Ghule, i skrzaty wyszły z połączeń gatunków, i magii. Chociaż każdy z nich ma swojego osobnego stróża, każdy jest poddanym, i musi słuchać  Victorii. Tylko inne  pierwotne  potężne czarownice mają, trochę większy luz. Zasiadają w radzie, i często pomagają Pani Wszystkich, jak nazywana jest Victoria, w podejmowaniu ważnych decyzji, zaklęciach o ogromnej mocy, i innych podobnych rzeczach.                                                             

Jedna osoba stworzyła coś tak wielkiego, nie byłam w stanie sobie tego poukładać. Tyle nowych rzeczy gatunków, to wszystko było jedną wielką magią.                         

 -Teraz już naprawdę powinnaś iść.                                                                   

Mówiąc to dało się wyczuć w jego nutę smutku. Jakby on również nie chciał się ze mną rozstawać. Podszedł do mnie bliżej objął, do jego ust brakowało mi może dwóch centymetrów, patrzył się w moje oczy jakby widział tam wszystko co mogło go zaciekawić. Liczyłam, a wręcz chciałam żeby mnie pocałował. Niestety uściskał mnie, i będąc już tak blisko nagle się odsunął. Było to jak chluśnięcie zimną wodą, obudziłam się. Muszę być naprawdę walnięta, nie dawno powiedział mi że jest wampirem, że  piję krew, jego  siostra zabija ludzi, a ja smucę się że mnie nie pocałował. Jakie to dziwne  pomyślałam mówiąc.                                                       

- Tak masz rację, już idę.                                                                                          

Uśmiechnęłam się ostatni raz i odeszłam. W drodze do domu myślałam o wszystkim o czym ostatnio się dowiedziałam. Wyobrażałam sobie piękną Victorie, panującą nad tak wielkim i potężnym światem, wilkołaki które musiały być niesamowite, zmieniały się przecież co pełnie. Właśnie następnym razem zapytam się go czy to wszystko z książek i filmów o wampirach  i wilkołakach to prawda. Ile jest prawdy, a ile fikcji. Od samego początku odpadało już kilka rzeczy. Wampiry, przynajmniej niektóre nie były straszne, nie paliły się w słońcu, i nie miały wielkiej ochoty rzucać się na ludzi. Przypomniałam sobie martwą dziewczynę na ulicy, i wzdrygnęłam się. Byłam tak zamyślona, że nie spostrzegłam nawet a byłam już w swoim pokoju. Usiadłam na krześle, i wróciłam do swoich zamyśleni zadowolona, z nowo rozpoczynającego się weekendu. W końcu był piątek powinnam się cieszyć, wolnymi dniami i spokojem. Szybko wróciłam myślami do swoich magicznych tematów.

sobota, 7 grudnia 2013

Rozdział 8. Cz 2.

Druga część 8 rozdziału! Typowy przejściowy rozdział, na więcej, opisów, i opowieści będziecie musieli poczekać do 9 rozdziału, który z powodu małej aktywności pojawi się w sobotę za dwa tygodnie (21.12). Miłego czytania!  Jeśli macie jakieś pytania, przemyślenia, etc, KOMENTUJCIE ! ;p





.....Siedzieliśmy tak z pięć minut zanim zaczął coś mówić...                                                                            
-Dziękuje, że nikomu nie powiedziałaś. Więc co byś chciała wiedzieć?                                                           
- Wszystko, od początki! Kim jesteście?                                                                                                       
- Ciężko mi o tym mówić. Jeszcze nigdy nie musiałem o tym opowiadać. Kim jesteśmy? Ja na twoim miejscu zadał bym pytanie czym jesteśmy? Ja sam mam problem ze zrozumieniem, czym jestem. Ludzie nazywają nas różnie, diabły, potwory, anioły nocy, mordercy, ale najbardziej znaną i używaną naszą nazwą jest…-        
Po jego minie widać było jak bardzo mu ciężko o tym mówić, jak ciężko mu powiedzieć kim jest.                 
- Już zacząłeś. Powiedz, spójrz mi w oczy i powiedz.                                                                                    
- Wampirami, nazywają nas wampirami. Serce mi stanęło. Wampiry? Wżyciu nie słyszałam większej bzdury. Więc, nie jestem jedyną walniętą w tym pokoju, doprawdy mi ulżyło.                                                             
- Żartujesz sobie ze mnie? Wiesz tydzień temu widziałam jak zabiliście piętnastolatkę, to wcale nie było zabawne!                                                                                                                                                    

- Nie żartuję. Wiedziałem, że mi nie uwierzysz, myślę że dalsza rozmowa nie ma sensu.                                

- Ma sens, tylko udowodni, że mówisz prawdę!                                                                                        

 Odruchowo chwyciłam go za rękę, kiedy wstawał z kanapy. Natychmiast ją puściłam, jego skóra nie tylko wyglądała jak marmur ale też była zimna i gładka, jak on. Złapał mnie za ramiona i podciągnął do siebie. Byłam w takim szoku, że nim spojrzałam a stałam kilka milimetrów od niego, nadal trzymał mnie za ramiona i patrzył w oczy, które zaczęły lekko świecić.                                                                                                   
- Widzisz, jestem jak kamień, zimny i martwy. Położył moją rękę na swojej  piersi. Skrzywiłam się, nie mogłam nigdzie wyczuć serca, delikatnie przejechałam trzęsącą się ręką wzdłuż jego klatki piersiowej. Szukając bijącego serca.                                                                                                                              
- Nie znajdziesz go, ono nie bije już od wielu lat. Jestem potworem a ty powinnaś być daleko stąd.        

Boże! On nie żartował jego skóra, brak pulsu, zakrwawione usta jego towarzyszki. To wszystko było dowodem na to czym on jest. Wampir do tej pory w nie, nie wierzyłam, były dla mnie tylko bajką dla małych dzieci, ale to nie była bajka to było życie, a on stał naprzeciw mnie, patrząc z żalem, przerażenie  w oczach. On przerażony, dobre sobie, to ja byłam tą którą obejmował.                                                           
– Ty… ty nie żartujesz.                                                                                                                                  
 - Tak, nie żartuję już wiesz wszystko, teraz możesz iść, ale musisz obiecać, że dotrzymasz obietnicy. Nikomu nie powiesz.                                                                                                                                    
Już zanim tu przyszłam, wiedziałam, że nikomu nic nie powiem, ale nie miałam pojęcia, że to będzie coś takiego. Chciałam wyjść, wyrwałam się z jego żelaznego uścisku i kierowałam się do wyjścia. Wychodząc spojrzałam na niego, wyglądał bardzo źle, wpatrywał się we mnie błękitnymi oczami, ale nie przypominały nawet oczu które pamiętała pięknych, spokojnych i magicznych, teraz patrząc w nie czuło się tylko pustkę, ból, i żal. Nie potrafiłam wyjść, i go zostawić, w tym stanie. Poza tym chciałam wiedzieć więcej. Podeszłam do niego i przyłożyłam mu dłonią do zimnego policzka. Jego chłodny policzek kontrastował z gorącem moich dłoni.Przejechałam opuszkami palców po jego idealnym policzku, jednym z palców zahaczyłam, również o dolną wargę. Chciałam zwyczajnie odejść, i zapomnieć o nim o studiu i całym  tygodniu, który z pewnością był w trójce najgorszych w całym moim życiu . Wiedziałam, że dziś już więcej się nie dowiem.                      

 - Jeżeli chciałbyś opowiedzieć mi więcej, to może poszedłbyś ze mną jutro na spacer?                                 
 Uznałam ,że to idealna okazja żeby z nim porozmawiać na świeżym powietrzu, zwłaszcza, że na ulicy przy ludziach miałam pewność o swoim bezpieczeństwie.                                                                                    

-Tak, pójdę z tobą a teraz idź, zanim przyjdzie tu Veronica.                                                                                     
1 Odwróciłam się, i wyszłam. Wróciłam do domu, wcześniej niż planowałam. Wpadłam do pokoju usiadłam na podłodze. Nie widziałam co mam dalej robić. Chciałam płakać i się śmiać jednocześnie, chciałam być jak najbliżej niego, ale, i bałam się tego czym był. Przyłapałam się nawet na myśli, ze chciałabym go pocałować. Cholera, Anne ty pieprzona wariatko. Pomyślałam. Takie myślenie było do mnie nie podobne, zresztą jak wiele rzeczy w ostatnim tygodniu, zaczynając od podsłuchiwania cudzych kłótni, interesowania się bronią kończąc na potrzebie przebywania, z wampirem? Jak właściwie miałam go nazywać. On sam najchętniej nazywał by się potworem, ale ja, wyobrażając go sobie nie mogłam tak na niego mówić. Niestety straszna prawda doszła do mnie później. Wampiry, zaginięcia krew na ustach. To wszystko zaczęło łączyć się w całość. Co jeżeli Nicolas i Veronica naprawdę zabijali? Zostało mi tylko czekać do jutra.